CVS/ME: De ziekte van Lyme

De ziekte van Lyme wordt door een tekenbeet op de mens overgebracht. De ziekte wordt veroorzaakt door de Borrelia burgdorferie bacterie die via het speeksel van de teek in de huid van de mens terecht komt. Artsen weten de ziekte niet altijd goed te diagnosticeren of te behandelen en ze kunnen ook niet goed aangeven wanneer iemand genezen is. Dat is een zorgwekkende situatie aangezien de ziekte, wanneer zij niet (goed) behandeld wordt, ongeneeslijk kan worden. De ziekte wordt dan een levenslange slopende aandoening die gekenmerkt wordt door neurologische, emotionele en mentale verschijnselen, ernstige pijnsyndromen in botten en spieren en zelfs fatale hartziekte en het instorten van het ademhalingssysteem.

Alle artikelen en behandelingsprotocollen zijn volgens het zelfzorg principe geschreven. Bij zelfzorg is niet de arts of specialist maar de patiënt verantwoordelijk voor het correct uitvoeren van de behandeling. Toch adviseer ik patiënten om bij gezondheidsklachten eerst een arts te raadplegen. Een juiste diagnose is ook bij een zelfzorgtraject van onschatbare waarde. Als u reeds onder behandeling bent van een arts overleg dan met uw arts voordat u voedingssupplementen gaat gebruiken.

Copyright © 2007 - pilliewillie.nl

- - Dit hoofdstuk is speciaal bedoeld voor patiënten die in bosrijke omgevingen wonen of vaak in de natuur vertoeven. Met dank aan Met dank aan FireFly en Caroline - -

Geef uw reactie op dit artikel over de ziekte van Lyme. Wat vindt u er van? Was deze informatie zinvol voor u? Heeft u als patient, arts of therapeut een eigen visie? Meldt uw resultaten!! Reageer nu!! Lees ook de reacties van anderen.

De ziekte van Lyme in relatie tot CVS/ME

De ziekte van Lyme heeft qua klachten veel overeenkomst met de klachten van CVS/ME. In eerste fase heeft de patiënt last van griepachtige verschijnselen: koorts afgewisseld met koude rillingen en plaatselijk opgezette lymfklieren. Indien niet adequate behandeld komen er later klachten zoals: spierpijnen, ernstige vermoeidheid en geheugenstoornissen bij. Het zou zo kunnen zijn dat de klachten bij een aantal CVS/ME patiënten eigenlijk worden veroorzaakt door een niet (goed) behandelde ziekte van Lyme. Patiënten die in een bosrijke omgeveing wonen of veel in de natuur vertoeven hebben een grotere kans op deze ziekte.

De oorzaak van de ziekte van Lyme

De ziekte van Lyme wordt door een tekenbeet op de mens overgebracht. De ziekte wordt veroorzaakt door de Borrelia burgdorferie bacterie die via het speeksel van de teek in de huid van de mens terecht komt. De ziekte werd in 1975 in de Verenigde Staten voor het eerst ontdekt, na een mysterieuze artritis uitbraak bij 51 bewoners van de stad Lyme in Connecticut. De infectie kan alleen worden overgebracht als de teek zich een lange tijd aan de huid heeft vastgebeten (36 - 48 uur). Meestal wordt de ziekte door jonge kleine teken (nymfe stadium) overgebracht. Deze teken zijn moeilijk te zien (vaak kleiner dan een speldennop) en van de beet merk je helemaal niets. Teken worden op hun beurt geïnfecteerd door het drinken van besmet bloed van herten, bosmuizen en ratten. De ziekte van Lyme heeft effect op bijna alle delen van het lichaam en zij veroorzaakt een groot aantal symptomen, waaronder huidaandoeningen, meningitis, progressieve spier- en gewrichtspijn, stemmingswisselingen en gedragsproblemen.
Artsen weten de ziekte niet altijd goed te diagnosticeren of te behandelen en ze kunnen ook niet goed aangeven wanneer iemand genezen is. Dat is een zorgwekkende situatie aangezien de ziekte, wanneer zij niet (goed) behandeld wordt, ongeneeslijk kan worden. De ziekte wordt dan een levenslange slopende aandoening die gekenmerkt wordt door neurologische, emotionele en mentale verschijnselen, ernstige pijnsyndromen in botten en spieren en zelfs fatale hartziekte en het instorten van het ademhalingssysteem.

Reactie lezer Je lyme artikel is heel goed, en bijzonder nuttig. Zie hier onze geschiedenis: Mijn man werd 10 jaar geleden bijna dagelijks gebeten door teken, en om sommigen tekenbeten begon zich na een paar dagen een grote gezwollen rode kring te vormen. (Je plaatje lijkt sprekend.) Dat wees overduidelijk op Lyme, maar wij hadden je stuk toen nog niet gelezen, dus we begonnen met die rode kringen maar te negeren. Pas veel later, bijna een jaar,toen we die beten en kringen alweer vergeten waren, kreeg hij opeens rare zwellingen, eerst een onderbeen, een arm, en later een knie. Maar let wel: hij had daarvoor geen spoor van griepsymptomen, en geen vermoeidheid gehad. Gelukkig kreeg hij op tijd zoveel last van die gezwollen onderdelen dat wij toen eindelijk wél alarm sloegen, en via eerst een bloedvatendokter, (trombose?! Doe eerst maar eens 2 maanden een elastieken kous om, en kom dan maar terug.), vervolgens een reumatoloog, (reuma? zou best kunnen met die dikke knie, reuma én trombose dan.) een orthopedist, (Meniscus? we doen even een kijkoperatie. nee, geen meniscus) en tenslotte een internist, uiteindelijk de juiste diagnose en behandeling kregen. Maar niet dan nadat we zo ongeveer op de vuist waren geweest met meneer de internist, die een autoritaire lamstraal was, om hem tot die lyme-test te bewegen. We moesten het zelf aandragen, hij had er nog nooit van gehoord geloof ik, (het was een óude lamstraal) maar hij deed het. En hij heeft toen na die positieve uitslag wel de moeite genomen zich goed in de behandeling te verdiepen. Mijn man heeft daarna 4 weken in het ziekenhuis aan een antibiotica-infuus gelegen, en heeft sindsdien helemaal geen klachten meer gehad. Goed afgelopen dus,ondanks onze aanvankelijk behoorlijk achterlijke reactie. Je stuk is heel alarmerend, en terecht want inderdaad gaat lang niet alles zo goed. Maar om te zorgen dat ook weer niet alle mensen met iedere tekenbeet naar de dokter gaan rennen, of helemaal het bos niet meer in durven, zou ik willen aanraden : als je na een paar dagen een grote rode zwelling krijgt op de plaats van de beet, pas dán moet je beslist, en snel, naar een dokter. Maar de meeste tekenbeten zijn onschadelijk, laten we dat niet vergeten. En de dokter laat je toch altijd na een paar dagen terugkomen omdat hij aan zo'n verse beet niks kan zien, en dan ook niet domweg antibiotica geeft. Een beet die geen grote zwelling geeft na enkele dagen, heeft ook geen Lyme overgebracht.

Het risico van een B. burgdorferie infectie is het grootst gedurende de zomermaanden (mei t/m augustus). In deze periode zijn de jonge teken het meest actief terwijl het bezoek aan natuurgebieden door de mens het grootst is. De meeste mensen met de ziekte van Lyme wonen in een bosrijke omgeving waar veel dieren als herten, eekhoorns, egels voorkomen zonder natuurlijke vijanden die hun aantallen in balans zouden kunnen houden.

De ziekte van Lyme kan via het bloed worden doorgegeven

Mensen met een actieve Borrelia burgdorferi infectie mogen geen bloed doneren omdat de ziekte op deze wijze overgebracht kan worden. Vrouwen die in verwachting zijn kunnen de ziekte via de placenta op het ongeboren kind overbrengen. Een onderzoek van transplacentale overdracht van de ziekte gaf aan dat de bacterie in 50% van de gevallen op het kind werd overgebracht. Overdracht van een Borrelia burgdorferie infectie via moedermelk is niet waarschijnlijk. Vrouwen met een Borrelia burgdorferie infectie die borstvoeding geven moeten daarmee stoppen als zij worden behandeld met antibiotica.

Een tekenbeet kan ook nog andere infecties overbrengen

In de meeste gevallen blijft het niet bij een Borrelia infectie maar wordt de patiënt door de tekenbeet ook geïnfecteerd met mycoplasma, rickettsia en protozoa. Zo’n meervoudige infectie veroorzaakt ernstiger klachten en is moeilijker te behandelen. Vooral als de ziekte te laat wordt ontdekt.

Volgens onderzoekers zoals Prof Dr. Garth L Nicolson komen er bij patiënten met de ziekte van Lyme in 60% van de gevallen extra infecties met verschillende soorten mycoplasma voor. Deze mycoplasmasoorten werden het meest intra cellulair aangetroffen en kwamen bijna nooit in het bloed voor.

Het Lyme ziektebeeld kent drie verschillende fasen

De lokale fase van de ziekte van Lyme

In eerste instantie infecteert de Borrelia bacterie de huid en de dichtbij gelegen lymf en bloedvaten. Deze lokale fase ontwikkeld zich meestal in 3 - 10 dagen. In ongeveer 80% van de gevallen ontstaat er rond de plek van de beet de karakteristieke rode cirkel. In deze eerste fase heeft de patiënt last van griepachtige verschijnselen: koorts afgewisseld met koude rillingen en plaatselijk opgezette lymfklieren. In deze fase is nog alleen de locatie in de buurt van de beet geïnfecteerd.

De systemische fase van de ziekte van Lyme

Daarna kan de infectie zich via de lymf en bloedvaten naar andere delen van het lichaam verspreiden. In deze systemische fase komen de volgende klachten voor: malaise, vermoeidheid, koorts en rillingen, hoofdpijn en stijve nek (meningitis = hersenvliesontsteking), gezichtszenuwverlammingen en spier en gewrichtspijn.

De chronische fase van de ziekte van Lyme

In de laatste, de chronische fase, wordt ook het centrale zenuwgestel, het hart en verschillende andere organen aangetast. De klachten die in deze chronische fase voorkomen zijn: chronische artritis, beschadigingen van het zenuwgestel, brain fog, geheugen verlies, ernstige vermoeidheid, pijn en hartproblemen. In uitzonderlijke gevallen zijn de hartproblemen zo ernstig dat de patiënt gebruik moet maken van een pacemaker. Een chronische Lyme infectie veroorzaakt duidelijk klachten die veel lijken op die van CVS/ME, Fibromyalgie maar ook op die van reumatische artritis. Dit maakt de diagnose erg lastig. Vooral bij de 20% van de gevallen waar de karakteristieke rode ring (Bulls Eye) ontbreekt.

De diagnose van de ziekte van Lyme is niet eenvoudig

De diagnose van de ziekte van Lyme is niet eenvoudig. De meeste artsen gebruiken, bij het ontbreken van de karakteristieke rode ring, een combinatie van bloedonderzoek, vragenlijsten (symptomen) en een schatting van de kans op besmetting (iemand die nooit in de natuur komt heeft weinig kans op Lyme). Er bestaan verschillende soorten van bloedonderzoek.

ELISA: Enzym Linked Immunosorgant Assay

Bij de ELISA test wordt vastgesteld of er antilichamen tegen Borrelia in het lichaam voorkomen. Soms geeft de ELISA test een foutieve negatieve uitslag. De patiënt heeft wel een Lyme infectie maar de test zegt van niet. Zo’n situatie kan worden veroorzaakt doordat het niveau van de antilichamen in het bloed nog te laag is. Als de ziekte in een vroeg stadium ontdekt is, is het misschien verstandig om de ELISA test na een aantal weken nog eens te herhalen.

Een ELISA test kan ook een foutieve positieve uitslag opleveren. In zo’n geval geeft de test aan dat de patiënt een lyme infectie heeft terwijl dat niet het geval is. In zo’n geval wordt de test beïnvloed door antilichamen tegen andere bacteriën en virussen. Het is daarom verstandig om bij bloedonderzoek niet uit te gaan van maar één test maar ook andere testen toe te passen bij de diagnose.

IFA: Indirect immunofluorescent assay

Bij een IFA test wordt ook onderzocht of er antilichamen tegen de Borrelia bacterie in het bloed gevonden kunnen worden. IFA is niet zo accuraat als ELISA en wordt allen gebruikt als een ELISA test niet voorhanden is.

Problemen tijdens bloedonderzoek

Door heel veel verschillende oorzaken kan bloedonderzoek om de ziekte van Lyme vast te stellen negatief beïnvloed worden. Zo kan het gebeuren dat de infectie met de Borrelia burgdorferi zeer recent is waardoor de immuunresponse nog niet op gang gekomen is en er dus nog geen antistoffen in het bloed gemeten kunnen worden. Ook wordt er in een groot aantal laboratoria maar naar één Borrelia burgdorferi stam gekeken terwijl er meer dan 300 bestaan.

Het is ook mogelijk dat de patiënt geïnfecteerd is en een aantal symptomen vertoont, maar op het moment van de test geen antilichamen tegen de bacterie in het bloed heeft. De antilichaamresponse kan namelijk met de tijd variëren.

Nog een andere mogelijkheid is dat de B burgdorferi spirocheten wel in het bloed terechtkomen en zich dan, om nog onduidelijke redenen, in endotheelcellen van het hart en de longen van de gastheer terugtrekken tot de omstandigheden voor verspreiding en vermenigvuldiging optimaal zijn. Deze fenomen zijn bekend als seronegatieve ziekte. In deze cellen heeft het immuunsysteem geen vat op de bacterie, hetgeen verklaart waarom geïnfecteerde niet altijd antilichamen produceren tegen de bacterie.
Een belangrijk aspect is bovendien dat met sommige bloedonderzoeken wel antilichamen tegen de B burgdorferi bacterie kunnen detecteren, maar dat er geen test beschikbaar is die genezing van de ziekte aantoont. Het is dus onmogelijk om zeker te weten of een patiënt daadwerkelijk volledig is genezen of dat er alleen sprake is van een tijdelijke remissie.

Diagnose op klinische gronden (klachten) is ook erg moeilijk

Sommige specialisten geven vanwege deze problematiek rond bloedonderzoek, de voorkeur de ziekte van Lyme op klinische gronden (dus op basis van klachten) te diagnosticeren. Maar ook een klinische diagnose van de ziekte van Lyme kan problemen geven. Zo gaat men er in het algemeen van uit dat alle personen die door een teek gebeten worden uitslag krijgen. Maar dat blijkt in werkelijkheid niet zo te zijn.

Nog frusterender is dat iemand geïnfecteerd kan zijn maar een hele lange tijd geen symptomen vertoont. Toen wetenschappers de bloedmonsters van de Ierse bloedtransfusiedienst analyseerden stelden zij vast dat er 9,75 procent positieve monsters voorkwamen bij donoren zonder symptomen van de ziekte.

De diagnostische problemen hebben er ook voor gezorgd dat bij veel mensen een verkeerde diagnose wordt gesteld. Soms wordt een patiënt die in werkelijkheid de ziekte van Lyme heeft bij vergissing als Parkinson of Multiple Sclerose patiënt gediagnosticeerd.

Steeds terugkerende koorts

Er bestaat ook een ziekte die heel erg veel op de ziekte van Lyme lijkt waarbij de patiënt steeds opnieuw hoge koorts krijgt met klachten die veel lijken op de griep. Tussen deze koortsperioden voelt de patiënt zich goed. Deze ziekte wordt ook door een tekenbeet overgebracht maar wordt veroorzaakt door de B hermsi bacterie. Ook deze ziekte is moeilijk te diagnosticeren en te behandelen. Uit onderzoek blijkt nl. dat de B hermsi bacterie in staat is steeds te veranderen door andere proteïnes op de celwanden te gebruiken, hierdoor ontsnappen ze keer op keer aan de gevolgen van de immuunresponse.

Behandeling van de ziekte van Lyme

Hoe sneller de behandeling wordt gestart hoe groter de kans op genezing

De ziekte van lyme kan het best zo snel mogelijk behandeld worden, hoe langer de behandeling op zich laat wachten hoe moeilijker de behandeling wordt en hoe groter de kans op is op onherstelbare schade, vooral aan het centrale zenuwgestel en het hart.
Een recent onderzoek dat in de New England Journal of Medicine is gepubliceerd geeft aan dat één enkele dosis met het antibioticum doxycycline voldoende is om de kans op de ziekte van lyme met 87% te verminderen als deze dosis binnen 72 uur na de tekenbeet wordt gegeven.

Landurige behandeling met antibiotica nog omstreden

De conservatieve benadering is een behandeling van de ziekte van Lyme met een 3 - 4 weken durende antibioticakuur. Na die periode wordt de patiënt gewoon genezen verklaard. Veel artsen wachten echter met behandelen tot een bloed of urinetest de aanwezigheid van B burgdorferi antilichamen bevestigt. Wil een kortdurende antibioticakuur echter effectief zijn, dan moet daar onmiddellijk mee worden begonnen, zeker niet later dan zes weken na de tekenbeet. En als er zo vroeg op antilichamen wordt getest is de kans klein dat deze worden gevonden zodat de patiënt zijn noodzakelijke urgente behandeling misloopt. Na zes weken heeft zo’n 95% van de patiënten die besmet zijn met B burgdorferi antilichamen ontwikkeld, maar tegen die tijd is het onwaarschijnlijk dat een kortdurende antibioticakuur (3 - 4 weken) nog effectief is.

Als de bacteriën tijdens de antibioticakuur afsterven komen er toxines vrij waardoor de klachten in eerste instantie sterkt toenemen. Deze Herx-reactie is een normaal en positief resultaat, en een teken dat de behandeling werkt.

Sommige specialisten op het gebied van de ziekte van Lyme zoals professor Dr. Garth Nicholson en Dr. Joseph Burrascano geloven dat langdurige behandeling, van soms wel een jaar lang, met antibiotica de enige manier is om chronische of ernstige vormen van de ziekte van Lyme te bestrijden. Deze behandelingsmethode is nog omstreden, veel artsen zullen daarom alleen een kortstondige antibioticakuur voorschrijven. Er is in ieder geval één studie bekend waarin wordt gemeld dat de B. burgdorferi bacterie nog na een behandeling van ruim vier maanden met antibiotica nog in de ruggenmergvloeistof voorkwam.

Behandeling van de ziekte van Lyme met doxycycline

Kies op basis van onderzoek samen met uw arts het juiste antibioticum. Doxycycline is een breed spectrum antibioticum en daarom een goede keuze voor de meest voorkomende bacteriële infecties, dus ook voor de B. burgdorferi bacterie. Bovendien kan Doxycycline de bloed hersen barrière passeren zodat bacteriële infecties in de hersenen ook behandeld kunnen worden. Doxycycline remt de groei van bacteriën en moet daarom langdurig gebruikt worden bij de behandeling van langzaam groeiende bacteriën zoals mycoplasma’s. Doxycycline is een redelijk veilig middel. Het heeft weinig bijwerkingen. Andere antibiotica die bij de behandeling van bacteriële infectie bij Lyme patiënten wordt gebruikt zijn: ciprofoxacin (als doxycycline niet meer) werkt, Cipro (Ciproxin), bekend van de 11 september aanslagen met miltvuur), azithromycin, clarithromycin en clindamycin.

Waarschuwingen:

• Het is belangrijk dat u de antibioticum inneemt met een vol glas water en dat u dan ook iets eet. Het is niet verstandig om direct na het innemen van dit soort geneesmiddelen te gaan liggen. Door deze maatregelen vermindert u de kans dat uw slokdarm geïrriteerd raakt door het langdurige gebruik. De meeste antibiotica maken u gevoeliger voor zonlicht. Vermijdt daarom direct zonlicht.
• Als de bacteriën tijdens de antibioticakuur afsterven komen er toxines vrij waardoor de klachten in eerste instantie sterkt toenemen. Deze Herx-reactie is een normaal en positief resultaat, en een teken dat de behandeling werkt. Zorg dat u in deze periode regelmatig met uw arts kan overleggen. Alleen in het geval van allergische reacties is het verstandig om direct te stoppen en contact op te nemen met uw arts. Een allergische reactie veroorzaakt de volgende klachten: uitslag, jeuk, zwelling, en ademhalingsproblemen.
• Antibiotica doden ook de vriendelijke darm bacteriën waardoor schimmels al Candida Albicans een kans krijgen sterk te groeien. Gebruik gedurende de behandeling ook pro-biotics die uw darmflora aanvult die door de behandeling te lijden heeft, of overweeg in geval van een candida infectie ook gebruik te maken van Nystatin, een zeer veilig middel tegen schimmel infectie in het maag darmkanaal.

Post Lyme Syndroom: een brevet van onvermogen voor de regulier geneeskunde

De artsen die de reguliere behandelingsmethode, van 3 - 4 weken antibioticum voor staan, verklaren de aanhoudende symptomen van sommige patiënten door het creëren van een nieuwe ziekte: Post Lyme Syndroom. Zij postuleren dat de B. burgdorferi bacterie verdwenen is maar onherstelbare schade aan het lichaam heeft aangebracht waardoor klachten aanhouden. Aanhangers van Dr. Nicholson en Dr. Burrascano zijn het daar niet mee eens en denken dat de bacterie zich alleen op moeilijk bereikbare plekken (ook voor het immuunsysteem) in het lichaam op houdt.

Referenties

1. Steere AC (2000). Borrelia burgdorferi (lyme disease, lyme borreliosis). In G Mandell et al., eds., Principles and Practice of Infectious Diseases, 5th ed., vol. 2, p. 2504-2518.
2. Oloski KA, et al. (2000). Surveillance for lyme disease: United States, 1992-1998. MMWR, 49(SS-3): 1-11.
3. Nadelman RB (2001). Prophylaxis with single-dose doxycycline for the prevention of Lyme disease after an Ixodes scapularis tick bite. New England Journal of Medicine, 345(2).
4. Gardner P (2000). Long-term outcomes and management of patients with Lyme disease. JAMA, 283(5): 658-659.
5. American Public Health Association (2000). Lyme disease. In J Chin, ed. Control of Communicable Diseases Manual, 17th ed., p. 302-306. Washington D.C.: American Public Health Association.
6. Edlow JA (1999). Lyme disease and related tick-borne illnesses. Annals of Emergency Medicine, 33(6): 680-693.
7. Wormser GP, et al. (2000). Practice guidelines for the treatment of Lyme disease. Clinical Infectious Diseases, 31(Suppl 1): S1-S14.
8. Sigal LH (1999). Management of Lyme disease. Comprehensive Therapy, 25(4): 228-238.
9. Lyme disease vaccine (1999). Medical Letter, 41(1049): 29-30.
10. Hwang MI (2000). Dangers of Lyme disease. JAMA, 283(5): 698.
11. Tugwell P, et al. (1997). Guidelines for laboratory evaluation in the diagnosis of Lyme disease. Clinical Guideline, Parts 1 and 2. Annals of Internal Medicine, 127(12): 1106-1120.
12. Treatment of Lyme disease (2000). Medical Letter, 42(1077): 37-39.
13. Oloski KA, et al. (2000). Surveillance for lyme disease: United States, 1992-1998. MMWR, 49(SS-3): 1-11.
14. Sigal LH. Summary of the first 100 patients seen at a Lyme disease referral center. Am J Med. 1990;88:577-81.
15. Coyle PK et al. Borrelia burgdorferi reactivity in patients with severe persistent fatigue who are from a region where Lyme disease is endemic. Cl/n Infect Din. l994;18:S24-7.

Orthomoleculaire ondersteuning door artsen en therapeuten bij de behandeling van de ziekte van Lyme

De volgende artsen en therapeuten kunnen u ondersteunen bij de behandeling van CVS/ME:

Dr. P.W.M. van Meerendonk Biologisch Medisch Centrum
Amsterdamsestraatweg 544 A
3553 EN Utrecht
telefoon 030-2805089 16.30-17.30 uur behalve. woensdag
fax 030-2805198
Email: p.meerendonk@planet.nl

Prof. Dr. K. De Meirleir
AZ VUB, Dienst Sportgeneeskunde
Laarbeeklaan 101
1090 Jette, BELGIE
telefoon +32 (0)2477 4600

CVS/ME webforum

Ik heb voor CVS/ME patiënten een CVS/ME webforum op gezet. Het forum kan door CVS/ME patiënten gebruikt worden om ervaringen uit te wisselen, van elkaar te leren en elkaar te helpen. Bovendien worden in dit forum alle resultaten gemeld die CVS/ME patiënten behalen met de behandeling.

Voor lezers is het erg belangrijk om te weten hoe u heeft ontdekt dat u CVS/ME had. Hoe lang u het al heeft en hoe het nu met u gaat. Door uw ervaring kunnen andere lezers deze ziekte beter herkennen en weten ze bovendien wat hen te wachten staat. Ook is het voor lezers belangrijk om te weten of er ook patiënten zijn die met CVS/ME gediagnosticeerd zijn maar waarvoor later bleek dat geen CVS/ME hadden maar een veel beter behandelbare aandoening zoals HPU of een infectie ziekte. Voor het uitwisselen van deze informatie is het web forum opgezet. Plaats daarom jouw CVS/ME verhaal op het forum. Je kan actief mee doen aan discussies of alleen maar lezen wat anderen te vertellen hebben over CVS/ME. Het is wel noodzakelijk dat je registreert. Sommige behandelingsforums zijn alleen toegankelijk na registratie.

CVS/ME email channel

Voor CVS/ME patiënten heb ik ook een email channel opgezet. Via dit channel houd ik CVS/ME patiënten op de hoogte van veranderingen van mijn bestaande artikelen en nieuwe ontwikkelingen op het gebied van de behandeling van CVS/ME. Je kan meedoen aan het channel door je aan te melden via deze pagina. Natuurlijk kan je elk moment stoppen door je via dezelfde pagina weer af te melden. Na een subscribe krijg je automatisch een email waarin ik je vraag je aanmelding te bevestigen. Volg de instructies in deze email.

Door lezers gemelde resultaten bij de behandeling van de ziekte van Lyme

Ik wil heel graag weten welke resultaten met mijn adviezen worden behaald. Ervaringen van anderen zijn waardevoller dan tien artikelen van mij. Wilt u mij alstublieft laten weten of u resultaten boekt met deze informatie!!!!

Overzicht van alle forum reacties over de behandeling van CVS/ME

• In dit overzicht vindt u alle reacties van forumgebruikers over de diagnose van CVS/ME.
• In dit overzicht vindt u alle reacties van forumgebruikers over de behandeling van CVS/ME.

SITE MAP

---

Maagdarmstoornissen: Candida infectie - Prikkelbaredarmsyndroom - Crohn - Colitus Ulcerosa - CVS/ME: Chronische vermoeidheid Syndroom - Diabetische complicaties: Bloeduiker stabilisatie - Neuropathie - Retinopathie - Nefropathie - Hart- en vaatziekten: Cardiomyopathie en Hartfalen - Hoge bloeddruk - Cholesterol verlaging - Aderverkalking (atherosclerose) - Spataderen - Levensverlenging: 100 jaren jong - DHEA - Melatonine - 65+ - Kanker: - Ondersteuningstherapie bij kanker - Bot en gewrichtsaandoeningen: - Artrose - Artritis - Osteoporose - Fibromyalgie: - Fibromyalgie - Urinewegaandoeningen: - Prostaatklachten - Blaasontsteking - Vrouwenklachten: Menopauze - Premenstrueelsyndroom - Overgewicht: - Overgewicht - SLIM - Oogaandoeningen: Staar - Slecht zien Andere artikelen: - HPU - Astma - Multiple Sclerose - Psoriasis - Depressie

---